Lata 80. to czas neonowych ubrań, kaset magnetofonowych i… Parchís! Jeśli nie wiesz, o co chodzi, to wyobraź sobie grupę dzieci w kostiumach przypominających pionki z popularnej gry planszowej zwanej chińczykiem, które śpiewają piosenki tak chwytliwe, że nie możesz ich wyrzucić z głowy. Parchís nie tylko podbili serca dzieciaków, ale też zrobili karierę, o której dorosłe zespoły mogłyby tylko pomarzyć. Byli wszędzie – na plakatach, w telewizji, w kinach, a nawet na scenie Madison Square Garden w Nowym Jorku. Tak, dobrze czytasz, te dzieci występowały tam, gdzie swoje koncerty grali największe rockowe gwiazdy. Parchís to był prawdziwy fenomen: kolorowy, głośny i absolutnie nie do zatrzymania. Ale… jak to się wszystko w ogóle zaczęło?
Początki
Był rok 1979, kiedy pewien producent wpadł na genialny (i trochę szalony) pomysł: stworzyć dziecięcy zespół, który będzie wyglądał jak pionki z popularnej gry planszowej Parchís. I tak zaczęła się przygoda pięciu dzieciaków: Tino (ficha roja ‘czerwony pionek’), Yolandy (ficha amarilla ‘żółty pionek’), Gemmy (ficha verde ‘zielony pionek’), Franka (ficha azul ‘niebieski pionek’) i Davida (el dado ‘kostka’). Pierwszy występ w programie telewizyjnym Aplauso był jak strzał z katapulty – ich debiutancki album z coverami znanych piosenek rozszedł się jak ciepłe bułeczki. Nagle każdy chciał mieć ich plakat na ścianie, a dzieciaki tylko marzyły o tym, by założyć kolorowy kombinezon i tańczyć do słynnego Cumpleaños feliz w dniu swoich urodzin.
Ciemna strona sławy
Parchís szybko stali się czymś więcej niż zwykłym zespołem – byli fenomenem na skalę światową. Trasy koncertowe, nagrania, filmy (tak, nakręcili ich aż siedem!), a nawet własne komiksy. Występowali w Hiszpanii, Ameryce Południowej i Północnej. Można by nawet zaryzykować stwierdzenie, że byli hiszpańskimi Rolling Stones dla dzieciaków. Ale sława to nie tylko dobra zabawa. Ma ona niestety również swoją cenę. Dzieciaki pracowały po 16 godzin dziennie – koncerty, próby, wywiady. Zamiast zabawy na podwórku, były kolejne występy. Rodzinę widywali rzadko, a za rozmowy telefoniczne musieli płacić z własnej kieszeni. W 1981 roku pierwszy z członków – David (el dado) – opuścił zespół. Jego miejsce zajął Michel, brat nowego lidera, Chusa. Jednak prawdziwy cios nadszedł w 1983 roku, gdy Tino (ficha roja) zdecydował się odejść, aby rozpocząć solową karierę. Był to początek końca Parchís. Kolejne zmiany składu i finansowe problemy wytwórni Discos Belter sprawiły, że w 1985 roku grupa wydała swój ostatni album.
A co potem?
Jak to bywa z dziecięcymi gwiazdami, życie po rozpadzie zespołu nie było łatwe. Tino próbował sił jako solista, ale jego kariera muzyczna nie wypaliła. Kilka lat później stracił rękę w wypadku. Yolanda (ficha amarilla) przeniosła się do Meksyku, gdzie stała się gwiazdą telenowel, a nawet pozowała dla „Playboya”! Gemma (ficha verde) wybrała spokojniejsze życie – zajęła się dziećmi, a potem pracą w służbie zdrowia. Frank (ficha azul) został fotografem i modelem, a David (el dado) – cóż, po prostu zniknął.
Mimo że od ich największej sławy minęły dekady, Parchís wciąż budzą emocje. W 2019 roku Netflix wypuścił dokument o ich historii, który przypomniał światu, jak wielkim fenomenem byli. Ich piosenki nadal są grane na urodzinach i przy wigilijnych stołach w Hiszpanii, a nostalgiczne wspomnienia fanów dowodzą, że byli czymś więcej niż tylko dziecięcym zespołem – byli nieodłączną częścią hiszpańskiej pop-kultury.
Autorka artykułu: Paulina Eryka Masa
Źródła:
1. Fotografia ilustrująca artykuł: okładka płyty zespolu Parchís zatytułowana „¡Hola amigos!” z 1981 roku.
2. Notimex, 2019, Parchís, el grupo que marcó a generaciones [na:] excelsior.com.mx (dostęp: 19.12.2024).
3. Epe, 2021, Grupo Parchis: historia de sus componentes, su éxito y caída [na:] epe.es (dostęp: 19.12.2024).
4. 2019, Curiosidades del grupo Parchís [na:] okdiario.es (dostęp: 19.12.2024).