Zaczarowany Król

To właśnie Karol II miał przedłużyć ciągłość dynastii, jednak stało się zupełnie inaczej. Monarcha okazał się bowiem dla Hiszpanów prawdziwym nieszczęściem. Król był wyraźnie opóźniony w rozwoju (zarówno tym psychicznym jak i fizycznym), przez powiększoną, wysuniętą żuchwę i zwisającą dolną wargę (tzw. Warga Habsburska) nie mógł normalnie jeść ani pić, ślinił się, nie potrafił wyraźnie mówić, nigdy nawet nie odebrał formalnej (podstawowej!) edukacji, a chodzić nauczył się dopiero po skończeniu 8 lat, szybko stracił włosy i zęby, a w późniejszym okresie utracił również bezpowrotnie słuch. Niezwykle łatwo było nim manipulować, nie miał własnego zdania, za to posiadał liczne problemy psychiczne (pod koniec życia kazał nawet ekshumować zwłoki swoich przodków tylko po to, by je pooglądać) a co najgorsze dla siedemnastowiecznego społeczeństwa… nie mógł mieć dzieci (sekcja zwłok króla wykazała, że cierpiał on m.in. na atrofię jąder), nierzadko nazywano go też El Impotente – impotentem. Królewska bezpłodność położyła kres nadziejom na przedłużenie habsburskiego rodu. Karol II zdawał sobie doskonale sprawę ze swoich ograniczeń. Był z tego powodu bardzo nieszczęśliwy. Wierzył, że rzucono na niego czary i dlatego poddał się niejednokrotnie egzorcyzmom. Niestety, jak można się domyślić, z marnym skutkiem. Karol II zwyczajnie nie był w stanie rządzić już wtedy upadającym państwem. Zmarł w 1700 roku, mając niespełna czterdzieści lat, a po jego śmierci, w obrębie największego imperium świata, zapanował niewiarygodny chaos. Rozpoczęła się prawdziwa walka o sukcesję hiszpańską.