Złoty kolor gorących piasków wenezuelskich plaż czy chłodny błękit argentyńskiego lodowca? Oto krótki przewodnik po siedmiu najpiękniejszych miejscach, które powinien zwiedzić nie tylko miłośnik hispanojęzycznej kultury ale również niezwykłej fauny i flory Nowego Świata.
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
8. Los Roques [na:] cuda-natury.pl (dostęp: 16.06.2021).
Las zamieszkiwany jest przez Lakandów (stąd jego nazwa), tradycyjną ludność posługującą się językiem majańskim. Obecnie populacja ta liczy około 1000 osób żyjących w różnych społecznościach indiańskich. Żyją w zgodzie z naturą w chatkach budowanych z drewna i liści palmowych. Zajmują się wyrobem tkanin, skór, ceramiki i prostych instrumentów muzycznych. Jednym z ich głównych środków transportu są pirogi czyli wydrążone z pnia drzewa łodzie przystosowane do pływania po płytkich wodach pobliskich rzek. Kontakt ze współczesną cywilizacją sprawił, że do wielu wiosek dotarła już elektryczność i nowoczesne rozrywki, jednak mieszkańcy starają się zachować swój unikalny charakter i kulturę. Zaznaczają to chociażby przez wygląd – mężczyźni noszą tam długie włosy i ubierają się w długie wykonane z białej bawełny tuniki, zaś kobiety noszą podobne, ale zdobione różnymi wzorami. Indianie z plemienia Lakandów pomimo przyjmowania zachodnich wynalazków i udogodnień bardzo dbają o swoją tożsamość. Nie pozwalają na przykład na małżeństwa pomiędzy wioskami, wierząc, że dbałość o czystość krwi pomoże im zachować odrębność.
7. Plaże Los Roques – Wenezuela
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
8. Los Roques [na:] cuda-natury.pl (dostęp: 16.06.2021).
Miłośnicy dzikiej przyrody powinni zapuścić się w tajemniczy las deszczowy, Selva Lacandona, na południu Meksyku. W puszczy panuje klimat wilgotny i gorący, co sprzyja rozwojowi tropikalnej roślinności i daje schronienie wielu endemicznym gatunkom zwierząt. Można tam więc przyuważyć jaguara, harpię, tukana tęczodziobego czy rzekotę czerwonooką.
Puszcza Lacandona to miejsce występowania wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt, dzięki czemu jest prawdziwym skarbem dla biologów i miłośników dzikiej przyrody. Źródło fotografii: Luis Alberto Figueroa Suarez - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Las zamieszkiwany jest przez Lakandów (stąd jego nazwa), tradycyjną ludność posługującą się językiem majańskim. Obecnie populacja ta liczy około 1000 osób żyjących w różnych społecznościach indiańskich. Żyją w zgodzie z naturą w chatkach budowanych z drewna i liści palmowych. Zajmują się wyrobem tkanin, skór, ceramiki i prostych instrumentów muzycznych. Jednym z ich głównych środków transportu są pirogi czyli wydrążone z pnia drzewa łodzie przystosowane do pływania po płytkich wodach pobliskich rzek. Kontakt ze współczesną cywilizacją sprawił, że do wielu wiosek dotarła już elektryczność i nowoczesne rozrywki, jednak mieszkańcy starają się zachować swój unikalny charakter i kulturę. Zaznaczają to chociażby przez wygląd – mężczyźni noszą tam długie włosy i ubierają się w długie wykonane z białej bawełny tuniki, zaś kobiety noszą podobne, ale zdobione różnymi wzorami. Indianie z plemienia Lakandów pomimo przyjmowania zachodnich wynalazków i udogodnień bardzo dbają o swoją tożsamość. Nie pozwalają na przykład na małżeństwa pomiędzy wioskami, wierząc, że dbałość o czystość krwi pomoże im zachować odrębność.
7. Plaże Los Roques – Wenezuela
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
8. Los Roques [na:] cuda-natury.pl (dostęp: 16.06.2021).
Około 800 lat temu wulkan zapadł się pod wpływem swojego osttatniego wybuchu a jego krater zalał się wodą. Minerały, które znajdują się na jego dnie sprawiły, że woda zabarwiła się na zielono. Jezioro ma 250 metrów głębokości i przyciąga tysiące turystów, którzy wybierają się w trwającą 5 godzin wyprawę wzdłuż jego brzegu, przepływają go kajakiem lub czekają z aparatem fotograficznym na żyjące tam jelenie, wilki, lisy i króliki. Znajdujące się w pobliżu krateru wioski układają się w tzw. Pętlę Quilotoa. Jedną z nich jest Zumbahua, miasteczko słynące z organizowanych co sobotę targów rękodzieła.
Wyjątkowe jezioro w Ekwadorze znajduje się 4000 metrów nad poziomem morza i przyciąga turystów wyjątkowym kolorem wody i nietypową lokalizacją. Źródło fotografii: domena publiczna [na:] commons.wikimedia.org.
6. Selva Lacandona – Meksyk
Miłośnicy dzikiej przyrody powinni zapuścić się w tajemniczy las deszczowy, Selva Lacandona, na południu Meksyku. W puszczy panuje klimat wilgotny i gorący, co sprzyja rozwojowi tropikalnej roślinności i daje schronienie wielu endemicznym gatunkom zwierząt. Można tam więc przyuważyć jaguara, harpię, tukana tęczodziobego czy rzekotę czerwonooką.
Puszcza Lacandona to miejsce występowania wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt, dzięki czemu jest prawdziwym skarbem dla biologów i miłośników dzikiej przyrody. Źródło fotografii: Luis Alberto Figueroa Suarez - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Las zamieszkiwany jest przez Lakandów (stąd jego nazwa), tradycyjną ludność posługującą się językiem majańskim. Obecnie populacja ta liczy około 1000 osób żyjących w różnych społecznościach indiańskich. Żyją w zgodzie z naturą w chatkach budowanych z drewna i liści palmowych. Zajmują się wyrobem tkanin, skór, ceramiki i prostych instrumentów muzycznych. Jednym z ich głównych środków transportu są pirogi czyli wydrążone z pnia drzewa łodzie przystosowane do pływania po płytkich wodach pobliskich rzek. Kontakt ze współczesną cywilizacją sprawił, że do wielu wiosek dotarła już elektryczność i nowoczesne rozrywki, jednak mieszkańcy starają się zachować swój unikalny charakter i kulturę. Zaznaczają to chociażby przez wygląd – mężczyźni noszą tam długie włosy i ubierają się w długie wykonane z białej bawełny tuniki, zaś kobiety noszą podobne, ale zdobione różnymi wzorami. Indianie z plemienia Lakandów pomimo przyjmowania zachodnich wynalazków i udogodnień bardzo dbają o swoją tożsamość. Nie pozwalają na przykład na małżeństwa pomiędzy wioskami, wierząc, że dbałość o czystość krwi pomoże im zachować odrębność.
7. Plaże Los Roques – Wenezuela
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
8. Los Roques [na:] cuda-natury.pl (dostęp: 16.06.2021).
Innym kosmicznym krajobrazem szczyci się Dolina Księżycowa (hiszp. Valle de la Luna). Jest to solna pustynia z olbrzymimi, piaskowymi wydmami, otoczona surowymi skałami. W samym sercu pustyni znajduje się mała rustykalna miejscowość, San Pedro de Atakama, gdzie większość turystów rozpoczyna swoją przygodę ze zwiedzaniem „kosmicznych” formacji skalnych. Można tam poczuć iście hipisowski klimat, na każdym rogu stoi kawiarnia lub sklep z pamiątkami dla turystów, wśród których królują ozdoby z wizerunkiem lamy oraz ubrania z wełny alpaki.
5. Jezioro Quilotoa – Ekwador
Około 800 lat temu wulkan zapadł się pod wpływem swojego osttatniego wybuchu a jego krater zalał się wodą. Minerały, które znajdują się na jego dnie sprawiły, że woda zabarwiła się na zielono. Jezioro ma 250 metrów głębokości i przyciąga tysiące turystów, którzy wybierają się w trwającą 5 godzin wyprawę wzdłuż jego brzegu, przepływają go kajakiem lub czekają z aparatem fotograficznym na żyjące tam jelenie, wilki, lisy i króliki. Znajdujące się w pobliżu krateru wioski układają się w tzw. Pętlę Quilotoa. Jedną z nich jest Zumbahua, miasteczko słynące z organizowanych co sobotę targów rękodzieła.
Wyjątkowe jezioro w Ekwadorze znajduje się 4000 metrów nad poziomem morza i przyciąga turystów wyjątkowym kolorem wody i nietypową lokalizacją. Źródło fotografii: domena publiczna [na:] commons.wikimedia.org.
6. Selva Lacandona – Meksyk
Miłośnicy dzikiej przyrody powinni zapuścić się w tajemniczy las deszczowy, Selva Lacandona, na południu Meksyku. W puszczy panuje klimat wilgotny i gorący, co sprzyja rozwojowi tropikalnej roślinności i daje schronienie wielu endemicznym gatunkom zwierząt. Można tam więc przyuważyć jaguara, harpię, tukana tęczodziobego czy rzekotę czerwonooką.
Puszcza Lacandona to miejsce występowania wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt, dzięki czemu jest prawdziwym skarbem dla biologów i miłośników dzikiej przyrody. Źródło fotografii: Luis Alberto Figueroa Suarez - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Las zamieszkiwany jest przez Lakandów (stąd jego nazwa), tradycyjną ludność posługującą się językiem majańskim. Obecnie populacja ta liczy około 1000 osób żyjących w różnych społecznościach indiańskich. Żyją w zgodzie z naturą w chatkach budowanych z drewna i liści palmowych. Zajmują się wyrobem tkanin, skór, ceramiki i prostych instrumentów muzycznych. Jednym z ich głównych środków transportu są pirogi czyli wydrążone z pnia drzewa łodzie przystosowane do pływania po płytkich wodach pobliskich rzek. Kontakt ze współczesną cywilizacją sprawił, że do wielu wiosek dotarła już elektryczność i nowoczesne rozrywki, jednak mieszkańcy starają się zachować swój unikalny charakter i kulturę. Zaznaczają to chociażby przez wygląd – mężczyźni noszą tam długie włosy i ubierają się w długie wykonane z białej bawełny tuniki, zaś kobiety noszą podobne, ale zdobione różnymi wzorami. Indianie z plemienia Lakandów pomimo przyjmowania zachodnich wynalazków i udogodnień bardzo dbają o swoją tożsamość. Nie pozwalają na przykład na małżeństwa pomiędzy wioskami, wierząc, że dbałość o czystość krwi pomoże im zachować odrębność.
7. Plaże Los Roques – Wenezuela
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
8. Los Roques [na:] cuda-natury.pl (dostęp: 16.06.2021).
Pustynia Atakama jest jednym z najsuchszych miejsc na naszej planecie. Z tego powodu ukształtował się tam krajobraz, który zdaniem odwiedzających, przypomina pejzaże z innych planet. Dlatego słynna Dolina Śmierci (hiszp. Valle de La Muerte) nazywana jest też często Marsjańską Doliną (hiszp. Valle de Marte). Surowy klimat, wiatr i nieustająca susza stworzyły formacje skalne o rozmaitych kształtach i czerwono-pomarańczowym odcieniu. Miejsce to ma tak nieprzyjazny dla życia klimat, że nie rośnie tam żadna roślinność i nie występują tam żadne gatunki owadów. W piasku można znaleźć pozostałości szkieletów zwierząt i ludzi, którzy się tam zapuścili.
Zgodnie z aktualnymi pomiarami w niektórych miejscach pustyni Atakama nie spadła ani jedna kropla deszczu od co najmniej 450 lat. W tak niesprzyjającym klimacie nie jest w stanie rozwinąć się żadna roślinność. Źródło fotografii: Freddy Alexander Bugueño Tolmo - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Innym kosmicznym krajobrazem szczyci się Dolina Księżycowa (hiszp. Valle de la Luna). Jest to solna pustynia z olbrzymimi, piaskowymi wydmami, otoczona surowymi skałami. W samym sercu pustyni znajduje się mała rustykalna miejscowość, San Pedro de Atakama, gdzie większość turystów rozpoczyna swoją przygodę ze zwiedzaniem „kosmicznych” formacji skalnych. Można tam poczuć iście hipisowski klimat, na każdym rogu stoi kawiarnia lub sklep z pamiątkami dla turystów, wśród których królują ozdoby z wizerunkiem lamy oraz ubrania z wełny alpaki.
5. Jezioro Quilotoa – Ekwador
Około 800 lat temu wulkan zapadł się pod wpływem swojego osttatniego wybuchu a jego krater zalał się wodą. Minerały, które znajdują się na jego dnie sprawiły, że woda zabarwiła się na zielono. Jezioro ma 250 metrów głębokości i przyciąga tysiące turystów, którzy wybierają się w trwającą 5 godzin wyprawę wzdłuż jego brzegu, przepływają go kajakiem lub czekają z aparatem fotograficznym na żyjące tam jelenie, wilki, lisy i króliki. Znajdujące się w pobliżu krateru wioski układają się w tzw. Pętlę Quilotoa. Jedną z nich jest Zumbahua, miasteczko słynące z organizowanych co sobotę targów rękodzieła.
Wyjątkowe jezioro w Ekwadorze znajduje się 4000 metrów nad poziomem morza i przyciąga turystów wyjątkowym kolorem wody i nietypową lokalizacją. Źródło fotografii: domena publiczna [na:] commons.wikimedia.org.
6. Selva Lacandona – Meksyk
Miłośnicy dzikiej przyrody powinni zapuścić się w tajemniczy las deszczowy, Selva Lacandona, na południu Meksyku. W puszczy panuje klimat wilgotny i gorący, co sprzyja rozwojowi tropikalnej roślinności i daje schronienie wielu endemicznym gatunkom zwierząt. Można tam więc przyuważyć jaguara, harpię, tukana tęczodziobego czy rzekotę czerwonooką.
Puszcza Lacandona to miejsce występowania wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt, dzięki czemu jest prawdziwym skarbem dla biologów i miłośników dzikiej przyrody. Źródło fotografii: Luis Alberto Figueroa Suarez - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Las zamieszkiwany jest przez Lakandów (stąd jego nazwa), tradycyjną ludność posługującą się językiem majańskim. Obecnie populacja ta liczy około 1000 osób żyjących w różnych społecznościach indiańskich. Żyją w zgodzie z naturą w chatkach budowanych z drewna i liści palmowych. Zajmują się wyrobem tkanin, skór, ceramiki i prostych instrumentów muzycznych. Jednym z ich głównych środków transportu są pirogi czyli wydrążone z pnia drzewa łodzie przystosowane do pływania po płytkich wodach pobliskich rzek. Kontakt ze współczesną cywilizacją sprawił, że do wielu wiosek dotarła już elektryczność i nowoczesne rozrywki, jednak mieszkańcy starają się zachować swój unikalny charakter i kulturę. Zaznaczają to chociażby przez wygląd – mężczyźni noszą tam długie włosy i ubierają się w długie wykonane z białej bawełny tuniki, zaś kobiety noszą podobne, ale zdobione różnymi wzorami. Indianie z plemienia Lakandów pomimo przyjmowania zachodnich wynalazków i udogodnień bardzo dbają o swoją tożsamość. Nie pozwalają na przykład na małżeństwa pomiędzy wioskami, wierząc, że dbałość o czystość krwi pomoże im zachować odrębność.
7. Plaże Los Roques – Wenezuela
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
8. Los Roques [na:] cuda-natury.pl (dostęp: 16.06.2021).
Lodowiec jest zamieszkiwany przez tzw. smoka Patagonii (hiszp. dragón de la Patagonia), który wbrew spektakularnie brzmiącej nazwie, jest małym na 15 mm owadem (łac. Andiperla willinki), który żywi się bakteriami i całe swoje życie spędza w lodzie. Nazywane czasem również perłą Andów (hiszp. la perla de los Andes) żyjątko opisane zostało szczegółowo w 1956 roku, po czym uznawane było za wymarłe. Jednak jak się okazuje, jest w stanie przeżyć nawet w tych ekstremalnych warunkach, i w 2001 roku naukowcy ku swojemu zaskoczeniu, natrafili na nie ponownie.
4. Pustynia Atakama – Chile
Pustynia Atakama jest jednym z najsuchszych miejsc na naszej planecie. Z tego powodu ukształtował się tam krajobraz, który zdaniem odwiedzających, przypomina pejzaże z innych planet. Dlatego słynna Dolina Śmierci (hiszp. Valle de La Muerte) nazywana jest też często Marsjańską Doliną (hiszp. Valle de Marte). Surowy klimat, wiatr i nieustająca susza stworzyły formacje skalne o rozmaitych kształtach i czerwono-pomarańczowym odcieniu. Miejsce to ma tak nieprzyjazny dla życia klimat, że nie rośnie tam żadna roślinność i nie występują tam żadne gatunki owadów. W piasku można znaleźć pozostałości szkieletów zwierząt i ludzi, którzy się tam zapuścili.
Zgodnie z aktualnymi pomiarami w niektórych miejscach pustyni Atakama nie spadła ani jedna kropla deszczu od co najmniej 450 lat. W tak niesprzyjającym klimacie nie jest w stanie rozwinąć się żadna roślinność. Źródło fotografii: Freddy Alexander Bugueño Tolmo - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Innym kosmicznym krajobrazem szczyci się Dolina Księżycowa (hiszp. Valle de la Luna). Jest to solna pustynia z olbrzymimi, piaskowymi wydmami, otoczona surowymi skałami. W samym sercu pustyni znajduje się mała rustykalna miejscowość, San Pedro de Atakama, gdzie większość turystów rozpoczyna swoją przygodę ze zwiedzaniem „kosmicznych” formacji skalnych. Można tam poczuć iście hipisowski klimat, na każdym rogu stoi kawiarnia lub sklep z pamiątkami dla turystów, wśród których królują ozdoby z wizerunkiem lamy oraz ubrania z wełny alpaki.
5. Jezioro Quilotoa – Ekwador
Około 800 lat temu wulkan zapadł się pod wpływem swojego osttatniego wybuchu a jego krater zalał się wodą. Minerały, które znajdują się na jego dnie sprawiły, że woda zabarwiła się na zielono. Jezioro ma 250 metrów głębokości i przyciąga tysiące turystów, którzy wybierają się w trwającą 5 godzin wyprawę wzdłuż jego brzegu, przepływają go kajakiem lub czekają z aparatem fotograficznym na żyjące tam jelenie, wilki, lisy i króliki. Znajdujące się w pobliżu krateru wioski układają się w tzw. Pętlę Quilotoa. Jedną z nich jest Zumbahua, miasteczko słynące z organizowanych co sobotę targów rękodzieła.
Wyjątkowe jezioro w Ekwadorze znajduje się 4000 metrów nad poziomem morza i przyciąga turystów wyjątkowym kolorem wody i nietypową lokalizacją. Źródło fotografii: domena publiczna [na:] commons.wikimedia.org.
6. Selva Lacandona – Meksyk
Miłośnicy dzikiej przyrody powinni zapuścić się w tajemniczy las deszczowy, Selva Lacandona, na południu Meksyku. W puszczy panuje klimat wilgotny i gorący, co sprzyja rozwojowi tropikalnej roślinności i daje schronienie wielu endemicznym gatunkom zwierząt. Można tam więc przyuważyć jaguara, harpię, tukana tęczodziobego czy rzekotę czerwonooką.
Puszcza Lacandona to miejsce występowania wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt, dzięki czemu jest prawdziwym skarbem dla biologów i miłośników dzikiej przyrody. Źródło fotografii: Luis Alberto Figueroa Suarez - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Las zamieszkiwany jest przez Lakandów (stąd jego nazwa), tradycyjną ludność posługującą się językiem majańskim. Obecnie populacja ta liczy około 1000 osób żyjących w różnych społecznościach indiańskich. Żyją w zgodzie z naturą w chatkach budowanych z drewna i liści palmowych. Zajmują się wyrobem tkanin, skór, ceramiki i prostych instrumentów muzycznych. Jednym z ich głównych środków transportu są pirogi czyli wydrążone z pnia drzewa łodzie przystosowane do pływania po płytkich wodach pobliskich rzek. Kontakt ze współczesną cywilizacją sprawił, że do wielu wiosek dotarła już elektryczność i nowoczesne rozrywki, jednak mieszkańcy starają się zachować swój unikalny charakter i kulturę. Zaznaczają to chociażby przez wygląd – mężczyźni noszą tam długie włosy i ubierają się w długie wykonane z białej bawełny tuniki, zaś kobiety noszą podobne, ale zdobione różnymi wzorami. Indianie z plemienia Lakandów pomimo przyjmowania zachodnich wynalazków i udogodnień bardzo dbają o swoją tożsamość. Nie pozwalają na przykład na małżeństwa pomiędzy wioskami, wierząc, że dbałość o czystość krwi pomoże im zachować odrębność.
7. Plaże Los Roques – Wenezuela
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
8. Los Roques [na:] cuda-natury.pl (dostęp: 16.06.2021).
Na terenie parku narodowego w argentyńskiej Patagonii znajduje się jedna z największych atrakcji turystycznych regionu, czyli olbrzymi lodowiec o powierzchni 258 km2. Lodowiec ten jest trzecią największą rezerwą wody pitnej na Ziemi. Swoją nazwę zawdzięcza Francisco Moreno, specjaliście od historii naturalnej, geologii i flory i fauny tego regionu. Obiekt ten stanowi cel wycieczek milionów turystów, którzy wybierają się tam na tzw. „big ice” czyli trwający 5 godzin trekking po lodzie. Mniej aktywni decydują się na oglądanie Perito Moreno z podpływających pod jego brzegi łodzi. Jak każdy lodowiec, Perito Moreno również lubi wędrówki. Jego czoło podróżuje średnio z prędkością 700 metrów rocznie. W ostatnich latach obserwuje się coraz częstsze pęknięcia na jego powierzchni, ostatnie w 2018 roku.
Jak każdy lodowiec, Perito Moreno również lubi wędrówki. Jego czoło podróżuje średnio z prędkością 700 metrów rocznie. W ostatnich latach obserwuje się coraz częstsze pęknięcia na jego powierzchni, ostatnie w 2018 roku. Źródło fotografii: Fernando - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Lodowiec jest zamieszkiwany przez tzw. smoka Patagonii (hiszp. dragón de la Patagonia), który wbrew spektakularnie brzmiącej nazwie, jest małym na 15 mm owadem (łac. Andiperla willinki), który żywi się bakteriami i całe swoje życie spędza w lodzie. Nazywane czasem również perłą Andów (hiszp. la perla de los Andes) żyjątko opisane zostało szczegółowo w 1956 roku, po czym uznawane było za wymarłe. Jednak jak się okazuje, jest w stanie przeżyć nawet w tych ekstremalnych warunkach, i w 2001 roku naukowcy ku swojemu zaskoczeniu, natrafili na nie ponownie.
4. Pustynia Atakama – Chile
Pustynia Atakama jest jednym z najsuchszych miejsc na naszej planecie. Z tego powodu ukształtował się tam krajobraz, który zdaniem odwiedzających, przypomina pejzaże z innych planet. Dlatego słynna Dolina Śmierci (hiszp. Valle de La Muerte) nazywana jest też często Marsjańską Doliną (hiszp. Valle de Marte). Surowy klimat, wiatr i nieustająca susza stworzyły formacje skalne o rozmaitych kształtach i czerwono-pomarańczowym odcieniu. Miejsce to ma tak nieprzyjazny dla życia klimat, że nie rośnie tam żadna roślinność i nie występują tam żadne gatunki owadów. W piasku można znaleźć pozostałości szkieletów zwierząt i ludzi, którzy się tam zapuścili.
Zgodnie z aktualnymi pomiarami w niektórych miejscach pustyni Atakama nie spadła ani jedna kropla deszczu od co najmniej 450 lat. W tak niesprzyjającym klimacie nie jest w stanie rozwinąć się żadna roślinność. Źródło fotografii: Freddy Alexander Bugueño Tolmo - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Innym kosmicznym krajobrazem szczyci się Dolina Księżycowa (hiszp. Valle de la Luna). Jest to solna pustynia z olbrzymimi, piaskowymi wydmami, otoczona surowymi skałami. W samym sercu pustyni znajduje się mała rustykalna miejscowość, San Pedro de Atakama, gdzie większość turystów rozpoczyna swoją przygodę ze zwiedzaniem „kosmicznych” formacji skalnych. Można tam poczuć iście hipisowski klimat, na każdym rogu stoi kawiarnia lub sklep z pamiątkami dla turystów, wśród których królują ozdoby z wizerunkiem lamy oraz ubrania z wełny alpaki.
5. Jezioro Quilotoa – Ekwador
Około 800 lat temu wulkan zapadł się pod wpływem swojego osttatniego wybuchu a jego krater zalał się wodą. Minerały, które znajdują się na jego dnie sprawiły, że woda zabarwiła się na zielono. Jezioro ma 250 metrów głębokości i przyciąga tysiące turystów, którzy wybierają się w trwającą 5 godzin wyprawę wzdłuż jego brzegu, przepływają go kajakiem lub czekają z aparatem fotograficznym na żyjące tam jelenie, wilki, lisy i króliki. Znajdujące się w pobliżu krateru wioski układają się w tzw. Pętlę Quilotoa. Jedną z nich jest Zumbahua, miasteczko słynące z organizowanych co sobotę targów rękodzieła.
Wyjątkowe jezioro w Ekwadorze znajduje się 4000 metrów nad poziomem morza i przyciąga turystów wyjątkowym kolorem wody i nietypową lokalizacją. Źródło fotografii: domena publiczna [na:] commons.wikimedia.org.
6. Selva Lacandona – Meksyk
Miłośnicy dzikiej przyrody powinni zapuścić się w tajemniczy las deszczowy, Selva Lacandona, na południu Meksyku. W puszczy panuje klimat wilgotny i gorący, co sprzyja rozwojowi tropikalnej roślinności i daje schronienie wielu endemicznym gatunkom zwierząt. Można tam więc przyuważyć jaguara, harpię, tukana tęczodziobego czy rzekotę czerwonooką.
Puszcza Lacandona to miejsce występowania wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt, dzięki czemu jest prawdziwym skarbem dla biologów i miłośników dzikiej przyrody. Źródło fotografii: Luis Alberto Figueroa Suarez - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Las zamieszkiwany jest przez Lakandów (stąd jego nazwa), tradycyjną ludność posługującą się językiem majańskim. Obecnie populacja ta liczy około 1000 osób żyjących w różnych społecznościach indiańskich. Żyją w zgodzie z naturą w chatkach budowanych z drewna i liści palmowych. Zajmują się wyrobem tkanin, skór, ceramiki i prostych instrumentów muzycznych. Jednym z ich głównych środków transportu są pirogi czyli wydrążone z pnia drzewa łodzie przystosowane do pływania po płytkich wodach pobliskich rzek. Kontakt ze współczesną cywilizacją sprawił, że do wielu wiosek dotarła już elektryczność i nowoczesne rozrywki, jednak mieszkańcy starają się zachować swój unikalny charakter i kulturę. Zaznaczają to chociażby przez wygląd – mężczyźni noszą tam długie włosy i ubierają się w długie wykonane z białej bawełny tuniki, zaś kobiety noszą podobne, ale zdobione różnymi wzorami. Indianie z plemienia Lakandów pomimo przyjmowania zachodnich wynalazków i udogodnień bardzo dbają o swoją tożsamość. Nie pozwalają na przykład na małżeństwa pomiędzy wioskami, wierząc, że dbałość o czystość krwi pomoże im zachować odrębność.
7. Plaże Los Roques – Wenezuela
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
8. Los Roques [na:] cuda-natury.pl (dostęp: 16.06.2021).
El Gran Agujero Azul czyli dosłownie „Wielka Niebieska Dziura” to wielka rozpadlina rafy koralowej, znajdująca się na Morzu Karaibskim. Jej środek wygląda niemal jak portal do innej rzeczywistości i jest tak w istocie. Głęboka na 125 metrów naturalna studnia stanowi niesamowite przejście do podwodnego świata, z którego korzystają tysiące nurków, którzy chcą stamtąd obserwować podwodny świat pełen ryb rafowych, barakud i rekinów. Zgodnie z badaniami naukowców, niezwykły twór, który mogą dziś w pełnej okazałości obserwować tylko płetwonurkowie, znajdował się niegdyś na powierzchni ziemi. Miał on charakter skomplikowanego systemu jaskiń, które zostały zalane wodą z topniejącego lodowca, a podczas trzęsień ziemi, dodatkowo niektóre stropy zawaliły się tworząc dzisiejszą konstrukcję. Najbardziej zdeterminowani zwiedzający dotarli do miejsca, które nazywają katedrą, gdzie można podziwiać zastygłe pod wodą stalaktyty. Woda znajdująca się w Gran Agujero Azul nie ma na sobie żadnych śladów zanieczyszczeń, dlatego cały jego obszar jest objęty ochroną przez organizację UNESCO i liczne organizacje zajmujące się ochroną dzikiej przyrody.
Woda znajdująca się w Gran Agujero Azul nie ma na sobie żadnych śladów zanieczyszczeń, dlatego cały jego obszar jest objęty ochroną przez organizację UNESCO i liczne organizacje zajmujące się ochroną dzikiej przyrody. Źródło fotografii: U.S. Geological Survey (USGS, 2006), domena publiczna [na:] es.wikipedia.org.
3. Lodowiec Perito Moreno - Argentyna
Na terenie parku narodowego w argentyńskiej Patagonii znajduje się jedna z największych atrakcji turystycznych regionu, czyli olbrzymi lodowiec o powierzchni 258 km2. Lodowiec ten jest trzecią największą rezerwą wody pitnej na Ziemi. Swoją nazwę zawdzięcza Francisco Moreno, specjaliście od historii naturalnej, geologii i flory i fauny tego regionu. Obiekt ten stanowi cel wycieczek milionów turystów, którzy wybierają się tam na tzw. „big ice” czyli trwający 5 godzin trekking po lodzie. Mniej aktywni decydują się na oglądanie Perito Moreno z podpływających pod jego brzegi łodzi. Jak każdy lodowiec, Perito Moreno również lubi wędrówki. Jego czoło podróżuje średnio z prędkością 700 metrów rocznie. W ostatnich latach obserwuje się coraz częstsze pęknięcia na jego powierzchni, ostatnie w 2018 roku.
Jak każdy lodowiec, Perito Moreno również lubi wędrówki. Jego czoło podróżuje średnio z prędkością 700 metrów rocznie. W ostatnich latach obserwuje się coraz częstsze pęknięcia na jego powierzchni, ostatnie w 2018 roku. Źródło fotografii: Fernando - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Lodowiec jest zamieszkiwany przez tzw. smoka Patagonii (hiszp. dragón de la Patagonia), który wbrew spektakularnie brzmiącej nazwie, jest małym na 15 mm owadem (łac. Andiperla willinki), który żywi się bakteriami i całe swoje życie spędza w lodzie. Nazywane czasem również perłą Andów (hiszp. la perla de los Andes) żyjątko opisane zostało szczegółowo w 1956 roku, po czym uznawane było za wymarłe. Jednak jak się okazuje, jest w stanie przeżyć nawet w tych ekstremalnych warunkach, i w 2001 roku naukowcy ku swojemu zaskoczeniu, natrafili na nie ponownie.
4. Pustynia Atakama – Chile
Pustynia Atakama jest jednym z najsuchszych miejsc na naszej planecie. Z tego powodu ukształtował się tam krajobraz, który zdaniem odwiedzających, przypomina pejzaże z innych planet. Dlatego słynna Dolina Śmierci (hiszp. Valle de La Muerte) nazywana jest też często Marsjańską Doliną (hiszp. Valle de Marte). Surowy klimat, wiatr i nieustająca susza stworzyły formacje skalne o rozmaitych kształtach i czerwono-pomarańczowym odcieniu. Miejsce to ma tak nieprzyjazny dla życia klimat, że nie rośnie tam żadna roślinność i nie występują tam żadne gatunki owadów. W piasku można znaleźć pozostałości szkieletów zwierząt i ludzi, którzy się tam zapuścili.
Zgodnie z aktualnymi pomiarami w niektórych miejscach pustyni Atakama nie spadła ani jedna kropla deszczu od co najmniej 450 lat. W tak niesprzyjającym klimacie nie jest w stanie rozwinąć się żadna roślinność. Źródło fotografii: Freddy Alexander Bugueño Tolmo - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Innym kosmicznym krajobrazem szczyci się Dolina Księżycowa (hiszp. Valle de la Luna). Jest to solna pustynia z olbrzymimi, piaskowymi wydmami, otoczona surowymi skałami. W samym sercu pustyni znajduje się mała rustykalna miejscowość, San Pedro de Atakama, gdzie większość turystów rozpoczyna swoją przygodę ze zwiedzaniem „kosmicznych” formacji skalnych. Można tam poczuć iście hipisowski klimat, na każdym rogu stoi kawiarnia lub sklep z pamiątkami dla turystów, wśród których królują ozdoby z wizerunkiem lamy oraz ubrania z wełny alpaki.
5. Jezioro Quilotoa – Ekwador
Około 800 lat temu wulkan zapadł się pod wpływem swojego osttatniego wybuchu a jego krater zalał się wodą. Minerały, które znajdują się na jego dnie sprawiły, że woda zabarwiła się na zielono. Jezioro ma 250 metrów głębokości i przyciąga tysiące turystów, którzy wybierają się w trwającą 5 godzin wyprawę wzdłuż jego brzegu, przepływają go kajakiem lub czekają z aparatem fotograficznym na żyjące tam jelenie, wilki, lisy i króliki. Znajdujące się w pobliżu krateru wioski układają się w tzw. Pętlę Quilotoa. Jedną z nich jest Zumbahua, miasteczko słynące z organizowanych co sobotę targów rękodzieła.
Wyjątkowe jezioro w Ekwadorze znajduje się 4000 metrów nad poziomem morza i przyciąga turystów wyjątkowym kolorem wody i nietypową lokalizacją. Źródło fotografii: domena publiczna [na:] commons.wikimedia.org.
6. Selva Lacandona – Meksyk
Miłośnicy dzikiej przyrody powinni zapuścić się w tajemniczy las deszczowy, Selva Lacandona, na południu Meksyku. W puszczy panuje klimat wilgotny i gorący, co sprzyja rozwojowi tropikalnej roślinności i daje schronienie wielu endemicznym gatunkom zwierząt. Można tam więc przyuważyć jaguara, harpię, tukana tęczodziobego czy rzekotę czerwonooką.
Puszcza Lacandona to miejsce występowania wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt, dzięki czemu jest prawdziwym skarbem dla biologów i miłośników dzikiej przyrody. Źródło fotografii: Luis Alberto Figueroa Suarez - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Las zamieszkiwany jest przez Lakandów (stąd jego nazwa), tradycyjną ludność posługującą się językiem majańskim. Obecnie populacja ta liczy około 1000 osób żyjących w różnych społecznościach indiańskich. Żyją w zgodzie z naturą w chatkach budowanych z drewna i liści palmowych. Zajmują się wyrobem tkanin, skór, ceramiki i prostych instrumentów muzycznych. Jednym z ich głównych środków transportu są pirogi czyli wydrążone z pnia drzewa łodzie przystosowane do pływania po płytkich wodach pobliskich rzek. Kontakt ze współczesną cywilizacją sprawił, że do wielu wiosek dotarła już elektryczność i nowoczesne rozrywki, jednak mieszkańcy starają się zachować swój unikalny charakter i kulturę. Zaznaczają to chociażby przez wygląd – mężczyźni noszą tam długie włosy i ubierają się w długie wykonane z białej bawełny tuniki, zaś kobiety noszą podobne, ale zdobione różnymi wzorami. Indianie z plemienia Lakandów pomimo przyjmowania zachodnich wynalazków i udogodnień bardzo dbają o swoją tożsamość. Nie pozwalają na przykład na małżeństwa pomiędzy wioskami, wierząc, że dbałość o czystość krwi pomoże im zachować odrębność.
7. Plaże Los Roques – Wenezuela
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
8. Los Roques [na:] cuda-natury.pl (dostęp: 16.06.2021).
Olbrzymi wodospad Iguazú stanowi bardzo ważny element lokalnych podań. Jego nazwa pochodzi z języka guaraní, gdzie oznacza dosłownie „wielką wodę”. Z powstaniem tego fenomenalnego zjawiska przyrody wiąże się wyjątkowa legenda. Syn wodza Indian, Toroba, miał być zrozpaczony, że jego ukochana księżniczka straciła wzrok. Postanowił błagać bogów o cudowne uzdrowienie dla swojej wybranki i miał to zrobić właśnie nad rzeką Iguaçu. Bogowie nie pozostali głusi na jego prośby i w miejscu, w którym stał Toroba, rozstąpiła się ziemia. Do powstałego w ten sposób wąwozu wpadła woda i porwała nieszczęsnego chłopaka. Dziewczyna odzyskała jednak wzrok i pierwszym, co ujrzała, był cudowny dar bogów.
2. El Gran Agujero Azul – Belize
El Gran Agujero Azul czyli dosłownie „Wielka Niebieska Dziura” to wielka rozpadlina rafy koralowej, znajdująca się na Morzu Karaibskim. Jej środek wygląda niemal jak portal do innej rzeczywistości i jest tak w istocie. Głęboka na 125 metrów naturalna studnia stanowi niesamowite przejście do podwodnego świata, z którego korzystają tysiące nurków, którzy chcą stamtąd obserwować podwodny świat pełen ryb rafowych, barakud i rekinów. Zgodnie z badaniami naukowców, niezwykły twór, który mogą dziś w pełnej okazałości obserwować tylko płetwonurkowie, znajdował się niegdyś na powierzchni ziemi. Miał on charakter skomplikowanego systemu jaskiń, które zostały zalane wodą z topniejącego lodowca, a podczas trzęsień ziemi, dodatkowo niektóre stropy zawaliły się tworząc dzisiejszą konstrukcję. Najbardziej zdeterminowani zwiedzający dotarli do miejsca, które nazywają katedrą, gdzie można podziwiać zastygłe pod wodą stalaktyty. Woda znajdująca się w Gran Agujero Azul nie ma na sobie żadnych śladów zanieczyszczeń, dlatego cały jego obszar jest objęty ochroną przez organizację UNESCO i liczne organizacje zajmujące się ochroną dzikiej przyrody.
Woda znajdująca się w Gran Agujero Azul nie ma na sobie żadnych śladów zanieczyszczeń, dlatego cały jego obszar jest objęty ochroną przez organizację UNESCO i liczne organizacje zajmujące się ochroną dzikiej przyrody. Źródło fotografii: U.S. Geological Survey (USGS, 2006), domena publiczna [na:] es.wikipedia.org.
3. Lodowiec Perito Moreno - Argentyna
Na terenie parku narodowego w argentyńskiej Patagonii znajduje się jedna z największych atrakcji turystycznych regionu, czyli olbrzymi lodowiec o powierzchni 258 km2. Lodowiec ten jest trzecią największą rezerwą wody pitnej na Ziemi. Swoją nazwę zawdzięcza Francisco Moreno, specjaliście od historii naturalnej, geologii i flory i fauny tego regionu. Obiekt ten stanowi cel wycieczek milionów turystów, którzy wybierają się tam na tzw. „big ice” czyli trwający 5 godzin trekking po lodzie. Mniej aktywni decydują się na oglądanie Perito Moreno z podpływających pod jego brzegi łodzi. Jak każdy lodowiec, Perito Moreno również lubi wędrówki. Jego czoło podróżuje średnio z prędkością 700 metrów rocznie. W ostatnich latach obserwuje się coraz częstsze pęknięcia na jego powierzchni, ostatnie w 2018 roku.
Jak każdy lodowiec, Perito Moreno również lubi wędrówki. Jego czoło podróżuje średnio z prędkością 700 metrów rocznie. W ostatnich latach obserwuje się coraz częstsze pęknięcia na jego powierzchni, ostatnie w 2018 roku. Źródło fotografii: Fernando - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Lodowiec jest zamieszkiwany przez tzw. smoka Patagonii (hiszp. dragón de la Patagonia), który wbrew spektakularnie brzmiącej nazwie, jest małym na 15 mm owadem (łac. Andiperla willinki), który żywi się bakteriami i całe swoje życie spędza w lodzie. Nazywane czasem również perłą Andów (hiszp. la perla de los Andes) żyjątko opisane zostało szczegółowo w 1956 roku, po czym uznawane było za wymarłe. Jednak jak się okazuje, jest w stanie przeżyć nawet w tych ekstremalnych warunkach, i w 2001 roku naukowcy ku swojemu zaskoczeniu, natrafili na nie ponownie.
4. Pustynia Atakama – Chile
Pustynia Atakama jest jednym z najsuchszych miejsc na naszej planecie. Z tego powodu ukształtował się tam krajobraz, który zdaniem odwiedzających, przypomina pejzaże z innych planet. Dlatego słynna Dolina Śmierci (hiszp. Valle de La Muerte) nazywana jest też często Marsjańską Doliną (hiszp. Valle de Marte). Surowy klimat, wiatr i nieustająca susza stworzyły formacje skalne o rozmaitych kształtach i czerwono-pomarańczowym odcieniu. Miejsce to ma tak nieprzyjazny dla życia klimat, że nie rośnie tam żadna roślinność i nie występują tam żadne gatunki owadów. W piasku można znaleźć pozostałości szkieletów zwierząt i ludzi, którzy się tam zapuścili.
Zgodnie z aktualnymi pomiarami w niektórych miejscach pustyni Atakama nie spadła ani jedna kropla deszczu od co najmniej 450 lat. W tak niesprzyjającym klimacie nie jest w stanie rozwinąć się żadna roślinność. Źródło fotografii: Freddy Alexander Bugueño Tolmo - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Innym kosmicznym krajobrazem szczyci się Dolina Księżycowa (hiszp. Valle de la Luna). Jest to solna pustynia z olbrzymimi, piaskowymi wydmami, otoczona surowymi skałami. W samym sercu pustyni znajduje się mała rustykalna miejscowość, San Pedro de Atakama, gdzie większość turystów rozpoczyna swoją przygodę ze zwiedzaniem „kosmicznych” formacji skalnych. Można tam poczuć iście hipisowski klimat, na każdym rogu stoi kawiarnia lub sklep z pamiątkami dla turystów, wśród których królują ozdoby z wizerunkiem lamy oraz ubrania z wełny alpaki.
5. Jezioro Quilotoa – Ekwador
Około 800 lat temu wulkan zapadł się pod wpływem swojego osttatniego wybuchu a jego krater zalał się wodą. Minerały, które znajdują się na jego dnie sprawiły, że woda zabarwiła się na zielono. Jezioro ma 250 metrów głębokości i przyciąga tysiące turystów, którzy wybierają się w trwającą 5 godzin wyprawę wzdłuż jego brzegu, przepływają go kajakiem lub czekają z aparatem fotograficznym na żyjące tam jelenie, wilki, lisy i króliki. Znajdujące się w pobliżu krateru wioski układają się w tzw. Pętlę Quilotoa. Jedną z nich jest Zumbahua, miasteczko słynące z organizowanych co sobotę targów rękodzieła.
Wyjątkowe jezioro w Ekwadorze znajduje się 4000 metrów nad poziomem morza i przyciąga turystów wyjątkowym kolorem wody i nietypową lokalizacją. Źródło fotografii: domena publiczna [na:] commons.wikimedia.org.
6. Selva Lacandona – Meksyk
Miłośnicy dzikiej przyrody powinni zapuścić się w tajemniczy las deszczowy, Selva Lacandona, na południu Meksyku. W puszczy panuje klimat wilgotny i gorący, co sprzyja rozwojowi tropikalnej roślinności i daje schronienie wielu endemicznym gatunkom zwierząt. Można tam więc przyuważyć jaguara, harpię, tukana tęczodziobego czy rzekotę czerwonooką.
Puszcza Lacandona to miejsce występowania wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt, dzięki czemu jest prawdziwym skarbem dla biologów i miłośników dzikiej przyrody. Źródło fotografii: Luis Alberto Figueroa Suarez - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Las zamieszkiwany jest przez Lakandów (stąd jego nazwa), tradycyjną ludność posługującą się językiem majańskim. Obecnie populacja ta liczy około 1000 osób żyjących w różnych społecznościach indiańskich. Żyją w zgodzie z naturą w chatkach budowanych z drewna i liści palmowych. Zajmują się wyrobem tkanin, skór, ceramiki i prostych instrumentów muzycznych. Jednym z ich głównych środków transportu są pirogi czyli wydrążone z pnia drzewa łodzie przystosowane do pływania po płytkich wodach pobliskich rzek. Kontakt ze współczesną cywilizacją sprawił, że do wielu wiosek dotarła już elektryczność i nowoczesne rozrywki, jednak mieszkańcy starają się zachować swój unikalny charakter i kulturę. Zaznaczają to chociażby przez wygląd – mężczyźni noszą tam długie włosy i ubierają się w długie wykonane z białej bawełny tuniki, zaś kobiety noszą podobne, ale zdobione różnymi wzorami. Indianie z plemienia Lakandów pomimo przyjmowania zachodnich wynalazków i udogodnień bardzo dbają o swoją tożsamość. Nie pozwalają na przykład na małżeństwa pomiędzy wioskami, wierząc, że dbałość o czystość krwi pomoże im zachować odrębność.
7. Plaże Los Roques – Wenezuela
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
8. Los Roques [na:] cuda-natury.pl (dostęp: 16.06.2021).
Ten wyjątkowy wodospad znajduje się on na granicy między Argentyną i Brazylią na rzece o tej samej nazwie. Największa kaskada wodospadu nazywa się Diabelską Gardzielą (hiszp. Garganta del Diablo), gdzie woda spada z wysokości 82 metrów, czym wygrywa ze słynnym wodospadem Niagara. Wodospad znajduje się na terenie parku narodowego, w którym żyje około 400 gatunków ptaków, w tym papug i tukanów. Można tam spotkać również dzikie koty, jak jaguary czy oceloty oraz małpy, tapiry i mrówkojady. Na potrzeby turystów stworzono długą na 80 metrów kładkę, z której można podziwiać miejsce najwyższego spadku wód. W porze deszczowej woda spada w tym miejscu tak intensywnie, że zdarza się jej zalewać turystyczną infrastrukturę, zaś w okresie suszy w maju i czerwcu zdarzało się już, że przez krawędź wodospadu nie spadała ani kropla wody.
Trudno uwierzyć, że w czerwcu roku 1978 przez krawędź słynnego wodospadu Iguazú nie przeleciała ani jedna kropla wody. Średni przepływ w czasie pory deszczowej to 1500 litrów wody na sekundę. Niezwykły wodospad został wpisany na listę Siedmiu naturalnych cudów świata. Źródło fotografii: Image by Jack Lee from Pixabay.
Olbrzymi wodospad Iguazú stanowi bardzo ważny element lokalnych podań. Jego nazwa pochodzi z języka guaraní, gdzie oznacza dosłownie „wielką wodę”. Z powstaniem tego fenomenalnego zjawiska przyrody wiąże się wyjątkowa legenda. Syn wodza Indian, Toroba, miał być zrozpaczony, że jego ukochana księżniczka straciła wzrok. Postanowił błagać bogów o cudowne uzdrowienie dla swojej wybranki i miał to zrobić właśnie nad rzeką Iguaçu. Bogowie nie pozostali głusi na jego prośby i w miejscu, w którym stał Toroba, rozstąpiła się ziemia. Do powstałego w ten sposób wąwozu wpadła woda i porwała nieszczęsnego chłopaka. Dziewczyna odzyskała jednak wzrok i pierwszym, co ujrzała, był cudowny dar bogów.
2. El Gran Agujero Azul – Belize
El Gran Agujero Azul czyli dosłownie „Wielka Niebieska Dziura” to wielka rozpadlina rafy koralowej, znajdująca się na Morzu Karaibskim. Jej środek wygląda niemal jak portal do innej rzeczywistości i jest tak w istocie. Głęboka na 125 metrów naturalna studnia stanowi niesamowite przejście do podwodnego świata, z którego korzystają tysiące nurków, którzy chcą stamtąd obserwować podwodny świat pełen ryb rafowych, barakud i rekinów. Zgodnie z badaniami naukowców, niezwykły twór, który mogą dziś w pełnej okazałości obserwować tylko płetwonurkowie, znajdował się niegdyś na powierzchni ziemi. Miał on charakter skomplikowanego systemu jaskiń, które zostały zalane wodą z topniejącego lodowca, a podczas trzęsień ziemi, dodatkowo niektóre stropy zawaliły się tworząc dzisiejszą konstrukcję. Najbardziej zdeterminowani zwiedzający dotarli do miejsca, które nazywają katedrą, gdzie można podziwiać zastygłe pod wodą stalaktyty. Woda znajdująca się w Gran Agujero Azul nie ma na sobie żadnych śladów zanieczyszczeń, dlatego cały jego obszar jest objęty ochroną przez organizację UNESCO i liczne organizacje zajmujące się ochroną dzikiej przyrody.
Woda znajdująca się w Gran Agujero Azul nie ma na sobie żadnych śladów zanieczyszczeń, dlatego cały jego obszar jest objęty ochroną przez organizację UNESCO i liczne organizacje zajmujące się ochroną dzikiej przyrody. Źródło fotografii: U.S. Geological Survey (USGS, 2006), domena publiczna [na:] es.wikipedia.org.
3. Lodowiec Perito Moreno - Argentyna
Na terenie parku narodowego w argentyńskiej Patagonii znajduje się jedna z największych atrakcji turystycznych regionu, czyli olbrzymi lodowiec o powierzchni 258 km2. Lodowiec ten jest trzecią największą rezerwą wody pitnej na Ziemi. Swoją nazwę zawdzięcza Francisco Moreno, specjaliście od historii naturalnej, geologii i flory i fauny tego regionu. Obiekt ten stanowi cel wycieczek milionów turystów, którzy wybierają się tam na tzw. „big ice” czyli trwający 5 godzin trekking po lodzie. Mniej aktywni decydują się na oglądanie Perito Moreno z podpływających pod jego brzegi łodzi. Jak każdy lodowiec, Perito Moreno również lubi wędrówki. Jego czoło podróżuje średnio z prędkością 700 metrów rocznie. W ostatnich latach obserwuje się coraz częstsze pęknięcia na jego powierzchni, ostatnie w 2018 roku.
Jak każdy lodowiec, Perito Moreno również lubi wędrówki. Jego czoło podróżuje średnio z prędkością 700 metrów rocznie. W ostatnich latach obserwuje się coraz częstsze pęknięcia na jego powierzchni, ostatnie w 2018 roku. Źródło fotografii: Fernando - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Lodowiec jest zamieszkiwany przez tzw. smoka Patagonii (hiszp. dragón de la Patagonia), który wbrew spektakularnie brzmiącej nazwie, jest małym na 15 mm owadem (łac. Andiperla willinki), który żywi się bakteriami i całe swoje życie spędza w lodzie. Nazywane czasem również perłą Andów (hiszp. la perla de los Andes) żyjątko opisane zostało szczegółowo w 1956 roku, po czym uznawane było za wymarłe. Jednak jak się okazuje, jest w stanie przeżyć nawet w tych ekstremalnych warunkach, i w 2001 roku naukowcy ku swojemu zaskoczeniu, natrafili na nie ponownie.
4. Pustynia Atakama – Chile
Pustynia Atakama jest jednym z najsuchszych miejsc na naszej planecie. Z tego powodu ukształtował się tam krajobraz, który zdaniem odwiedzających, przypomina pejzaże z innych planet. Dlatego słynna Dolina Śmierci (hiszp. Valle de La Muerte) nazywana jest też często Marsjańską Doliną (hiszp. Valle de Marte). Surowy klimat, wiatr i nieustająca susza stworzyły formacje skalne o rozmaitych kształtach i czerwono-pomarańczowym odcieniu. Miejsce to ma tak nieprzyjazny dla życia klimat, że nie rośnie tam żadna roślinność i nie występują tam żadne gatunki owadów. W piasku można znaleźć pozostałości szkieletów zwierząt i ludzi, którzy się tam zapuścili.
Zgodnie z aktualnymi pomiarami w niektórych miejscach pustyni Atakama nie spadła ani jedna kropla deszczu od co najmniej 450 lat. W tak niesprzyjającym klimacie nie jest w stanie rozwinąć się żadna roślinność. Źródło fotografii: Freddy Alexander Bugueño Tolmo - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Innym kosmicznym krajobrazem szczyci się Dolina Księżycowa (hiszp. Valle de la Luna). Jest to solna pustynia z olbrzymimi, piaskowymi wydmami, otoczona surowymi skałami. W samym sercu pustyni znajduje się mała rustykalna miejscowość, San Pedro de Atakama, gdzie większość turystów rozpoczyna swoją przygodę ze zwiedzaniem „kosmicznych” formacji skalnych. Można tam poczuć iście hipisowski klimat, na każdym rogu stoi kawiarnia lub sklep z pamiątkami dla turystów, wśród których królują ozdoby z wizerunkiem lamy oraz ubrania z wełny alpaki.
5. Jezioro Quilotoa – Ekwador
Około 800 lat temu wulkan zapadł się pod wpływem swojego osttatniego wybuchu a jego krater zalał się wodą. Minerały, które znajdują się na jego dnie sprawiły, że woda zabarwiła się na zielono. Jezioro ma 250 metrów głębokości i przyciąga tysiące turystów, którzy wybierają się w trwającą 5 godzin wyprawę wzdłuż jego brzegu, przepływają go kajakiem lub czekają z aparatem fotograficznym na żyjące tam jelenie, wilki, lisy i króliki. Znajdujące się w pobliżu krateru wioski układają się w tzw. Pętlę Quilotoa. Jedną z nich jest Zumbahua, miasteczko słynące z organizowanych co sobotę targów rękodzieła.
Wyjątkowe jezioro w Ekwadorze znajduje się 4000 metrów nad poziomem morza i przyciąga turystów wyjątkowym kolorem wody i nietypową lokalizacją. Źródło fotografii: domena publiczna [na:] commons.wikimedia.org.
6. Selva Lacandona – Meksyk
Miłośnicy dzikiej przyrody powinni zapuścić się w tajemniczy las deszczowy, Selva Lacandona, na południu Meksyku. W puszczy panuje klimat wilgotny i gorący, co sprzyja rozwojowi tropikalnej roślinności i daje schronienie wielu endemicznym gatunkom zwierząt. Można tam więc przyuważyć jaguara, harpię, tukana tęczodziobego czy rzekotę czerwonooką.
Puszcza Lacandona to miejsce występowania wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt, dzięki czemu jest prawdziwym skarbem dla biologów i miłośników dzikiej przyrody. Źródło fotografii: Luis Alberto Figueroa Suarez - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Las zamieszkiwany jest przez Lakandów (stąd jego nazwa), tradycyjną ludność posługującą się językiem majańskim. Obecnie populacja ta liczy około 1000 osób żyjących w różnych społecznościach indiańskich. Żyją w zgodzie z naturą w chatkach budowanych z drewna i liści palmowych. Zajmują się wyrobem tkanin, skór, ceramiki i prostych instrumentów muzycznych. Jednym z ich głównych środków transportu są pirogi czyli wydrążone z pnia drzewa łodzie przystosowane do pływania po płytkich wodach pobliskich rzek. Kontakt ze współczesną cywilizacją sprawił, że do wielu wiosek dotarła już elektryczność i nowoczesne rozrywki, jednak mieszkańcy starają się zachować swój unikalny charakter i kulturę. Zaznaczają to chociażby przez wygląd – mężczyźni noszą tam długie włosy i ubierają się w długie wykonane z białej bawełny tuniki, zaś kobiety noszą podobne, ale zdobione różnymi wzorami. Indianie z plemienia Lakandów pomimo przyjmowania zachodnich wynalazków i udogodnień bardzo dbają o swoją tożsamość. Nie pozwalają na przykład na małżeństwa pomiędzy wioskami, wierząc, że dbałość o czystość krwi pomoże im zachować odrębność.
7. Plaże Los Roques – Wenezuela
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
8. Los Roques [na:] cuda-natury.pl (dostęp: 16.06.2021).
1. Wodospad Iguazú – Argentyna
Ten wyjątkowy wodospad znajduje się on na granicy między Argentyną i Brazylią na rzece o tej samej nazwie. Największa kaskada wodospadu nazywa się Diabelską Gardzielą (hiszp. Garganta del Diablo), gdzie woda spada z wysokości 82 metrów, czym wygrywa ze słynnym wodospadem Niagara. Wodospad znajduje się na terenie parku narodowego, w którym żyje około 400 gatunków ptaków, w tym papug i tukanów. Można tam spotkać również dzikie koty, jak jaguary czy oceloty oraz małpy, tapiry i mrówkojady. Na potrzeby turystów stworzono długą na 80 metrów kładkę, z której można podziwiać miejsce najwyższego spadku wód. W porze deszczowej woda spada w tym miejscu tak intensywnie, że zdarza się jej zalewać turystyczną infrastrukturę, zaś w okresie suszy w maju i czerwcu zdarzało się już, że przez krawędź wodospadu nie spadała ani kropla wody.
Trudno uwierzyć, że w czerwcu roku 1978 przez krawędź słynnego wodospadu Iguazú nie przeleciała ani jedna kropla wody. Średni przepływ w czasie pory deszczowej to 1500 litrów wody na sekundę. Niezwykły wodospad został wpisany na listę Siedmiu naturalnych cudów świata. Źródło fotografii: Image by Jack Lee from Pixabay.
Olbrzymi wodospad Iguazú stanowi bardzo ważny element lokalnych podań. Jego nazwa pochodzi z języka guaraní, gdzie oznacza dosłownie „wielką wodę”. Z powstaniem tego fenomenalnego zjawiska przyrody wiąże się wyjątkowa legenda. Syn wodza Indian, Toroba, miał być zrozpaczony, że jego ukochana księżniczka straciła wzrok. Postanowił błagać bogów o cudowne uzdrowienie dla swojej wybranki i miał to zrobić właśnie nad rzeką Iguaçu. Bogowie nie pozostali głusi na jego prośby i w miejscu, w którym stał Toroba, rozstąpiła się ziemia. Do powstałego w ten sposób wąwozu wpadła woda i porwała nieszczęsnego chłopaka. Dziewczyna odzyskała jednak wzrok i pierwszym, co ujrzała, był cudowny dar bogów.
2. El Gran Agujero Azul – Belize
El Gran Agujero Azul czyli dosłownie „Wielka Niebieska Dziura” to wielka rozpadlina rafy koralowej, znajdująca się na Morzu Karaibskim. Jej środek wygląda niemal jak portal do innej rzeczywistości i jest tak w istocie. Głęboka na 125 metrów naturalna studnia stanowi niesamowite przejście do podwodnego świata, z którego korzystają tysiące nurków, którzy chcą stamtąd obserwować podwodny świat pełen ryb rafowych, barakud i rekinów. Zgodnie z badaniami naukowców, niezwykły twór, który mogą dziś w pełnej okazałości obserwować tylko płetwonurkowie, znajdował się niegdyś na powierzchni ziemi. Miał on charakter skomplikowanego systemu jaskiń, które zostały zalane wodą z topniejącego lodowca, a podczas trzęsień ziemi, dodatkowo niektóre stropy zawaliły się tworząc dzisiejszą konstrukcję. Najbardziej zdeterminowani zwiedzający dotarli do miejsca, które nazywają katedrą, gdzie można podziwiać zastygłe pod wodą stalaktyty. Woda znajdująca się w Gran Agujero Azul nie ma na sobie żadnych śladów zanieczyszczeń, dlatego cały jego obszar jest objęty ochroną przez organizację UNESCO i liczne organizacje zajmujące się ochroną dzikiej przyrody.
Woda znajdująca się w Gran Agujero Azul nie ma na sobie żadnych śladów zanieczyszczeń, dlatego cały jego obszar jest objęty ochroną przez organizację UNESCO i liczne organizacje zajmujące się ochroną dzikiej przyrody. Źródło fotografii: U.S. Geological Survey (USGS, 2006), domena publiczna [na:] es.wikipedia.org.
3. Lodowiec Perito Moreno - Argentyna
Na terenie parku narodowego w argentyńskiej Patagonii znajduje się jedna z największych atrakcji turystycznych regionu, czyli olbrzymi lodowiec o powierzchni 258 km2. Lodowiec ten jest trzecią największą rezerwą wody pitnej na Ziemi. Swoją nazwę zawdzięcza Francisco Moreno, specjaliście od historii naturalnej, geologii i flory i fauny tego regionu. Obiekt ten stanowi cel wycieczek milionów turystów, którzy wybierają się tam na tzw. „big ice” czyli trwający 5 godzin trekking po lodzie. Mniej aktywni decydują się na oglądanie Perito Moreno z podpływających pod jego brzegi łodzi. Jak każdy lodowiec, Perito Moreno również lubi wędrówki. Jego czoło podróżuje średnio z prędkością 700 metrów rocznie. W ostatnich latach obserwuje się coraz częstsze pęknięcia na jego powierzchni, ostatnie w 2018 roku.
Jak każdy lodowiec, Perito Moreno również lubi wędrówki. Jego czoło podróżuje średnio z prędkością 700 metrów rocznie. W ostatnich latach obserwuje się coraz częstsze pęknięcia na jego powierzchni, ostatnie w 2018 roku. Źródło fotografii: Fernando - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Lodowiec jest zamieszkiwany przez tzw. smoka Patagonii (hiszp. dragón de la Patagonia), który wbrew spektakularnie brzmiącej nazwie, jest małym na 15 mm owadem (łac. Andiperla willinki), który żywi się bakteriami i całe swoje życie spędza w lodzie. Nazywane czasem również perłą Andów (hiszp. la perla de los Andes) żyjątko opisane zostało szczegółowo w 1956 roku, po czym uznawane było za wymarłe. Jednak jak się okazuje, jest w stanie przeżyć nawet w tych ekstremalnych warunkach, i w 2001 roku naukowcy ku swojemu zaskoczeniu, natrafili na nie ponownie.
4. Pustynia Atakama – Chile
Pustynia Atakama jest jednym z najsuchszych miejsc na naszej planecie. Z tego powodu ukształtował się tam krajobraz, który zdaniem odwiedzających, przypomina pejzaże z innych planet. Dlatego słynna Dolina Śmierci (hiszp. Valle de La Muerte) nazywana jest też często Marsjańską Doliną (hiszp. Valle de Marte). Surowy klimat, wiatr i nieustająca susza stworzyły formacje skalne o rozmaitych kształtach i czerwono-pomarańczowym odcieniu. Miejsce to ma tak nieprzyjazny dla życia klimat, że nie rośnie tam żadna roślinność i nie występują tam żadne gatunki owadów. W piasku można znaleźć pozostałości szkieletów zwierząt i ludzi, którzy się tam zapuścili.
Zgodnie z aktualnymi pomiarami w niektórych miejscach pustyni Atakama nie spadła ani jedna kropla deszczu od co najmniej 450 lat. W tak niesprzyjającym klimacie nie jest w stanie rozwinąć się żadna roślinność. Źródło fotografii: Freddy Alexander Bugueño Tolmo - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Innym kosmicznym krajobrazem szczyci się Dolina Księżycowa (hiszp. Valle de la Luna). Jest to solna pustynia z olbrzymimi, piaskowymi wydmami, otoczona surowymi skałami. W samym sercu pustyni znajduje się mała rustykalna miejscowość, San Pedro de Atakama, gdzie większość turystów rozpoczyna swoją przygodę ze zwiedzaniem „kosmicznych” formacji skalnych. Można tam poczuć iście hipisowski klimat, na każdym rogu stoi kawiarnia lub sklep z pamiątkami dla turystów, wśród których królują ozdoby z wizerunkiem lamy oraz ubrania z wełny alpaki.
5. Jezioro Quilotoa – Ekwador
Około 800 lat temu wulkan zapadł się pod wpływem swojego osttatniego wybuchu a jego krater zalał się wodą. Minerały, które znajdują się na jego dnie sprawiły, że woda zabarwiła się na zielono. Jezioro ma 250 metrów głębokości i przyciąga tysiące turystów, którzy wybierają się w trwającą 5 godzin wyprawę wzdłuż jego brzegu, przepływają go kajakiem lub czekają z aparatem fotograficznym na żyjące tam jelenie, wilki, lisy i króliki. Znajdujące się w pobliżu krateru wioski układają się w tzw. Pętlę Quilotoa. Jedną z nich jest Zumbahua, miasteczko słynące z organizowanych co sobotę targów rękodzieła.
Wyjątkowe jezioro w Ekwadorze znajduje się 4000 metrów nad poziomem morza i przyciąga turystów wyjątkowym kolorem wody i nietypową lokalizacją. Źródło fotografii: domena publiczna [na:] commons.wikimedia.org.
6. Selva Lacandona – Meksyk
Miłośnicy dzikiej przyrody powinni zapuścić się w tajemniczy las deszczowy, Selva Lacandona, na południu Meksyku. W puszczy panuje klimat wilgotny i gorący, co sprzyja rozwojowi tropikalnej roślinności i daje schronienie wielu endemicznym gatunkom zwierząt. Można tam więc przyuważyć jaguara, harpię, tukana tęczodziobego czy rzekotę czerwonooką.
Puszcza Lacandona to miejsce występowania wielu endemicznych gatunków roślin i zwierząt, dzięki czemu jest prawdziwym skarbem dla biologów i miłośników dzikiej przyrody. Źródło fotografii: Luis Alberto Figueroa Suarez - praca własna, CC BY-SA 4.0 [na:] commons.wikimedia.org.
Las zamieszkiwany jest przez Lakandów (stąd jego nazwa), tradycyjną ludność posługującą się językiem majańskim. Obecnie populacja ta liczy około 1000 osób żyjących w różnych społecznościach indiańskich. Żyją w zgodzie z naturą w chatkach budowanych z drewna i liści palmowych. Zajmują się wyrobem tkanin, skór, ceramiki i prostych instrumentów muzycznych. Jednym z ich głównych środków transportu są pirogi czyli wydrążone z pnia drzewa łodzie przystosowane do pływania po płytkich wodach pobliskich rzek. Kontakt ze współczesną cywilizacją sprawił, że do wielu wiosek dotarła już elektryczność i nowoczesne rozrywki, jednak mieszkańcy starają się zachować swój unikalny charakter i kulturę. Zaznaczają to chociażby przez wygląd – mężczyźni noszą tam długie włosy i ubierają się w długie wykonane z białej bawełny tuniki, zaś kobiety noszą podobne, ale zdobione różnymi wzorami. Indianie z plemienia Lakandów pomimo przyjmowania zachodnich wynalazków i udogodnień bardzo dbają o swoją tożsamość. Nie pozwalają na przykład na małżeństwa pomiędzy wioskami, wierząc, że dbałość o czystość krwi pomoże im zachować odrębność.
7. Plaże Los Roques – Wenezuela
Wenezuelskie plaże słyną z białego piasku i ciepłej krystalicznie czystej wody idealnej dla fanów windsurfingu i wędkarstwa. Najbardziej turystycznie atrakcyjne są te znajdujące się na terenie archipelagu Los Roques. Cały atol należy do parku Narodowego Los Roques, który ma powierzchnię ponad 200 tysięcy hektarów i znajduje się niedaleko stolicy kraju, Caracas. Miłośnicy nurkowania również znajdą tam coś dla siebie. Na terenie Parku można podziwiać jedną z najbardziej biologicznie zróżnicowanych raf koralowych. Nurkowie mogą tam przyjrzeć się z bliska 280 gatunkom ryb oraz dziesiątkom odmian skorupiaków, mięczaków, koralowców i gąbek. Na tym terenie gniazdują również cztery gatunki objętych ochroną żółwi morskich.
Bajeczne plaże Los Roques przyciagają nie tylko miłośników dzikiej przyrody, ale również fanów sportów wodnych. Źródło fotografii: Berrucomons - praca własna, CC BY-SA 3.0 [na:] commons.wikimedia.org.
