Alejandra Pizarnik – poetka wyklęta

Alejandra przyszła na świat w rodzinie żydowskich imigrantów z Europy Wschodniej, co już od początku kształtowało jej poczucie tożsamości i inności. W młodości zmagała się z problemami zdrowotnymi i emocjonalnymi, co wyraźnie odbiło się na jej twórczości. Studiowała filozofię, literaturę i malarstwo, ale to właśnie poezja stała się jej największą pasją. W latach 60. wyjechała do Paryża, gdzie związała się z intelektualnym środowiskiem francuskiej bohemy. Spotkała tam takie osobistości jak Octavio Paz czy André Pieyre de Mandiargues, którzy byli dla niej niewątpliwą inspiracją oraz mieli ogromny wpływ na jej poezję. Pizarnik była mistrzynią krótkiej formy. Jej wiersze, choć często skromne objętościowo, są niczym eksplozje emocji i myśli. W centrum jej poezji stoi zawsze jednostka – samotna, zagubiona, szukająca sensu w świecie pełnym chaosu. Tematy takie jak śmierć, melancholia, cisza, niemożność komunikacji czy odkrywanie własnej tożsamości przewijają się przez wszystkie jej dzieła od wierszy po pamiętniki, które pisała przez całe życie.

Jednym z najważniejszych dzieł Pizarnik jest „Árbol de Diana” (pol. „Drzewo Diany”) z 1962, tomik zawierający minimalistyczne, ale niezwykle intensywne wiersze, a także tom zatytułowany „Extracción de la piedra de la locura” (pol. Wydobycie kamienia szaleństwa) napisany w 1968 roku, w którym poezja staje się niemal rozmową z samą sobą, pełną bólu i introspekcji. Twórczość Pizarnik jest pełna sprzeczności – z jednej strony fascynuje ją śmierć i destrukcja, z drugiej zaś jej wiersze to poszukiwanie piękna i prawdy. Jej poezja bywa określana jako „gotycka” lub „egzystencjalna”, choć sama autorka unikała jednoznacznych etykiet.