Znalezienie się między szpadą a ścianą (hiszp. estar entre la espada y la pared) to tyle co być między młotem a kowadłem czyli w sytuacji bez wyjścia, w pozycji, w której nie ma już żadnego dobrego ruchu.
W obronie honoru, z chęci zdobycia władzy, sławy lub ukochanej, ludzie już od czasów starożytnych wyzywali się wzajemnie na pojedynek. Już w Iliadzie piękny Parys pojedynkuje się z królem Menelaosem, a Hektor z Achillesem. W średniowieczu znane były pojedynki sądowe, w których wynik przesądzał o tym, czy oskarżony jest winny zarzucanego mu czy czy nie. W XVII wieku we Francji pojedynki były rozrywką dla rozleniwionej arystokracji i powodem do walki mogła być każda drobnostka. Na dworze króla Ludwika XIV zdarzało się, że nawet kobiety pojedynkowały się o serce ukochanego.
W długiej historii pojedynkowania się wykształciły się bardzo konkretne zasady walki z przeciwnikiem. Jeśli jednemu z walczących udało się tak zagonić swojego swojego przeciwnika, żeby ten za plecami miał ścianę a przed sobą wycelowaną w siebie szpadę, wynik pojedynku był już oczywisty bo przeciwnik nie miał możliwości ucieczki. W zależności od woli walczących taki pojedynek kończył się śmiercią przegranego lub jego ułaskawieniem. Dziś metaforycznie mówimy o byciu między szpadą a ścianą, gdy stoimy przed dwoma alternatywami, wśród których za każdą kryje się jakaś strata.
Źródło: Estar entre la espada y la pared, 2010 [na:] sigificadoyorigen.wordpress.com (dostęp: 08.08.2020).