Powiedzenia miewają wiele wariantów więc sięgnijmy na początek do najdłuższej jego formy czyli lentejas, comida de viejas, si las quieres las comes y sino las dejas (dosł. ‘soczewica, jedzenie staruszek, jeśli ją chcesz to ją jesz, a jak nie, to ją zostawiasz’).
Po pierwsze: dlaczego soczewica miałaby być pokarmem starców? Większość warzyw strączkowych można gotować tak długo, aż osiągną konsystencję papki, której właściwie nie trzeba gryźć. Taką potrawę można bez obaw dać do zjedzenia osobie starszej, która często ma już problemy z zębami i woli spożywać jedzenie o konsystencji kleiku.
Soczewica i inne warzywa strączkowe, jako że są pożywne i szybko pęcznieją w żołądku dając poczucie najedzenia, od zawsze były istotnym elementem europejskiej diety. W starożytnym Rzymie soczewica była symbolem dobrej prosperity stąd we współczesnych Włoszech istnieje tradycja spożywania jej w noc sylwestrową. Dla biblijnego Ezawa pożywienie to było tak ważne, że za miskę soczewicy sprzedał swoje pierworództwo młodszemu bratu, Jakubowi.
Soczewica spożywana jest w Hiszpanii zazwyczaj w sosie, wyglądem przypominać może gęstą zupę o brązowym, mało apetycznym kolorze. Nie jest to danie szczególnie wyszukane i niewiele da się z soczewicą zrobić, żeby smakowała szlachetniej, stąd powyższe powiedzenie, które możemy rozumieć w następujący sposób: pewnych rzeczy zmienić się nie da więc bierz je takimi jakimi są albo nie bierz wcale. Kiedy mówimy “to jest soczewica” (hiszp. son lentejas) mamy na myśli, że trzeba w danej kwestii podjąć definitywną decyzję: akceptujesz i bierzesz albo zostaw i nie krytykuj.
Źródło:
López A., ¿De dónde proviene la expresión ‘Lentejas, comida de viejas’?, 2018 [na:] blogs.20minutos.es (dostęp: 15.05.2023).