Gdy chcemy wyrazić, że głośne groźby czy ostrzeżenia nie zawsze przekładają się na realne niebezpieczeństwo, powiemy, że „pies, który dużo szczeka, nie gryzie” (hiszp. perro que ladra, no muerde). Oznacza to, że osoby, które dużo mówią i grożą, często nie podejmują rzeczywistych działań.
Wielu weterynarzy zauważa, że szczekanie psa jest właśnie swego rodzaju „sygnałem alarmowym”, które nie zawsze kończy się atakiem agresji i dlatego nie zawsze pies, który szczeka będzie również gryzł. Dlatego powiemy na przykład: aunque Carlos siempre amenaza con renunciar cuando está molesto, todos sabemos que perro que ladra no muerde (pol. ‘chociaż Carlos zawsze grozi, że zrezygnuje, kiedy jest zły, wszyscy wiemy, że pies, który dużo szczeka, nie gryzie’) lub no te preocupes por lo que dijo Juan, perro que ladra no muerde. Solo está desahogando su frustración (pol. ‘nie przejmuj się tym, co powiedział Juan, pies, który dużo szczeka, nie gryzie. Po prostu wyładowuje swoją frustrację’).
Warto zauważyć, że przysłowie to nie bez powodu ma swoje odpowiedniki w wielu językach, w tym między innymi w języku angielskim (ang. a barking dog never bites), a także w polskim (krowa, która dużo ryczy, mało mleka daje), bowiem ma ono długą historię i jest używane od wieków. W literaturze angielskiej zwrot ten został zarejestrowany po raz pierwszy już w XVI wieku. Znalazł się on w glosariuszu przysłów napisanym przez Johna Heywooda, angielskiego dworzanina z epoki Tudorów, w jego dziele „Thersytes” z 1550 roku, chociaż znaczenie tego przysłowia można znaleźć jeszcze wcześniej w pismach historyka rzymskiego, Kwintusa Kurcjusza.[i]
Źródło:
[i] Flores L.A., “Perro que ladra no muerde”: origen y realidad detrás del popular refrán, 2024 [na:] infobae.com (dostęp: 16.08.2024).