Osoba, która prezentuje się jako szczodra, uczciwa i pełna wszelkich cnót, a w rzeczywistości knuje i dopuszcza się nieprawych uczynków to „wilk w owczej skórze” (hiszp. ser un lobo con piel de cordero).
Najbardziej znane tego typu porównanie pojawia się w Biblii. W Ewangelii św. Mateusza Jezus ostrzega przed fałszywymi apostołami mówiąc: „strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami” (Mt 7, 15).
Istnieje też bajka niekiedy mylnie przypisywana greckiemu bajkopisarzowi Ezopowi (VI wiek p.n.e.), która opowiada o wilku, który znalazłszy porzuconą na pastwisku skórę owczą narzuca ją na siebie, żeby dostać się do stada i bez trudu pożerać niczego nieświadome zwierzęta. Finalnie jednak spotyka go za to kara, ponieważ pasterz postanawia urządzić ucztę i wybiera przebranego wilka na główne danie, myśląc, że faktycznie jest jedną z owiec.
Również bracia Grimm spisali podobną bajkę, zatytułowaną „O wilku i siedmiu koźlątkach”. Pod nieobecność kozicy wilk puka do domu, w którym zostały jej dzieci i udaje ich matkę, aby dostać się do środka. Dzieci na początku poznają go po czarnych włochatych łapach i nie otwierają mu drzwi, po czym wilk prosi piekarza aby ten obłożył jego łapy ciastem i obsypał mąką, żeby były białe jak nogi kozicy. Wtedy koźlątka nabierają się na fortel i zostają przez niego pożarte jedno po drugim.[i]
Wyrażenie to istnieje w większości języków europejskich. Jego łacińska forma brzmi pelle sub agnina latitat mens saepe lupina (‘pod owczą skórą często chowa się umysł wilczy’), w języku angielskim mamy dosłownie „wilka w owczym przebraniu” (ang. wolf in sheep’s clothing) a niemiecki Wolf im Schafspelz to do dosłownie „wilk w baranicy”.
Źródło:
[i] Baśnie braci Grimm, tłum. E. Bielicka, M. Tarnowski, T. 1, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1987, s. 41-44.